Leeservaringsverslag: Misdaden geschreven door Ferdinand Von Schirach.
Zoals de titel doet vermoeden gaat het boek over misdrijven.
Het bevat elf verhalen die gebaseerd zijn op waargebeurde feiten waar de
schrijver als advocaat mee te maken kreeg.
De afbeelding op de voorkant van het boek komt heel mysterieus over. De tekst op de achterkant van het boek sprak me niet echt aan. Daarom had ik niet echt hoge verwachtingen van het boek. Hoewel ik graag lees, zal ik nooit in mijn vrije tijd een thriller lezen. Ook de schrijver was mij niet echt bekend.
De eerste verhalen van het boek las ik nog vlot en leken me toch wel vrij interessant. De verhalen hadden steeds een rare en verrassende ontknoping. Ik kon de standpunten van de advocaat wel begrijpen. Ook de misdrijven van de daders begreep ik soms wel. Na enkele verhalen was mijn motivatie wat weg. Ik kon bijna voorspellen hoe het proces zou verlopen. Veel van deze verhalen vind je wel terug in de realiteit. Wanneer je de kranten leest, kom je tot de vaststelling dat zo’n verhalen echt wel bestaan.
Het verhaal van het verliefd koppeltje heeft me wel erg aangegrepen. Ik kan me niet inbeelden dat je zo verliefd kunt zijn op iemand dat je hem of haar zou kunnen opeten. De gedachte dat deze persoon nog vrij rondloopt, is wel eng. Zou dit wel echt gebeurd zijn? Waarschijnlijk wel want het zijn 11 ‘’waargebeurde’’ verhalen.
De opbouw van elk verhaal was niet zo spannend. De spanning zat vooral vooraan in elk verhaal waar verteld werd hoe het misdrijf gepleegd werd. Door het taalgebruik kon je de situatie levendig inbeelden. Bijna elk verhaal had een open einde. Meestal weet je niet wat er met de personen nog zal gebeuren. Dit vind ik wel spijtig.
De boeken die ik in mijn vrije tijd lees, heb ik op enkele dagen uitgelezen. Met dit boek had ik moeite om me te concentreren. Het heeft enkele weken geduurd vooraleer ik het boek gelezen had. Het boek boeide me nauwelijks.
Na het lezen van het boek zit ik nog met één vraag: waarom is er bijna in elk verhaal sprake van een appel? Misschien heeft dit wel iets te maken met de slotzin in het boek: Ceci n’est pas une pomme.
De afbeelding op de voorkant van het boek komt heel mysterieus over. De tekst op de achterkant van het boek sprak me niet echt aan. Daarom had ik niet echt hoge verwachtingen van het boek. Hoewel ik graag lees, zal ik nooit in mijn vrije tijd een thriller lezen. Ook de schrijver was mij niet echt bekend.
De eerste verhalen van het boek las ik nog vlot en leken me toch wel vrij interessant. De verhalen hadden steeds een rare en verrassende ontknoping. Ik kon de standpunten van de advocaat wel begrijpen. Ook de misdrijven van de daders begreep ik soms wel. Na enkele verhalen was mijn motivatie wat weg. Ik kon bijna voorspellen hoe het proces zou verlopen. Veel van deze verhalen vind je wel terug in de realiteit. Wanneer je de kranten leest, kom je tot de vaststelling dat zo’n verhalen echt wel bestaan.
Het verhaal van het verliefd koppeltje heeft me wel erg aangegrepen. Ik kan me niet inbeelden dat je zo verliefd kunt zijn op iemand dat je hem of haar zou kunnen opeten. De gedachte dat deze persoon nog vrij rondloopt, is wel eng. Zou dit wel echt gebeurd zijn? Waarschijnlijk wel want het zijn 11 ‘’waargebeurde’’ verhalen.
De opbouw van elk verhaal was niet zo spannend. De spanning zat vooral vooraan in elk verhaal waar verteld werd hoe het misdrijf gepleegd werd. Door het taalgebruik kon je de situatie levendig inbeelden. Bijna elk verhaal had een open einde. Meestal weet je niet wat er met de personen nog zal gebeuren. Dit vind ik wel spijtig.
De boeken die ik in mijn vrije tijd lees, heb ik op enkele dagen uitgelezen. Met dit boek had ik moeite om me te concentreren. Het heeft enkele weken geduurd vooraleer ik het boek gelezen had. Het boek boeide me nauwelijks.
Na het lezen van het boek zit ik nog met één vraag: waarom is er bijna in elk verhaal sprake van een appel? Misschien heeft dit wel iets te maken met de slotzin in het boek: Ceci n’est pas une pomme.
